Μακριά από το σπίτι μου έλεγαν
θα ναι ονειρεμένα
μέχρι που ο επίγειος παράδεισος μου
έγινε δυσβάσταχτος,
έμοιαζε με αυτές τις άγριες περιγραφές της κόλασης.
Μαμά, Μπαμπά φοβάμαι!
Νιώθω μαζί με την φουσκωτή βάρκα
να βυθίζεται και η παιδική μου αθωότητα.
Η μυρωδιά του ιωδίου
που προσπαθεί δήθεν να κλείσει τις αδυσώπητες πληγές
με πνίγει, καθαρίζει κάθε αίμα επιβλητικά.
Θα αφήσει σημάδι;
ρώτησα στην νοσοκόμα με τα μάτια μου..
Όχι μου απάντησε με τρυφερότητα.
Όμως μέσα μου είχαν χαραχτεί θύμησες ,
πόνος!.. Πολύ πόνος!
Μαμά μου..
Θέλω να παίξω σαν τα άλλα παιδιά,
μου λείπει το σχολείο μου,
οι φίλοι μου...
Φέρνω στον νου μου
κάθε μέρα τα πρόσωπα σας
αγαπημένη μου οικογένεια.
Σας νιώθω δίπλα μου!
Θεέ μου είστε εδώ!
Φτιάχνουμε όνειρα από ζυμάρι!
Να τρώμε στις δύσκολες μέρες
και να χορταίνει η ψυχή μας.
Χτίζουμε σπίτι από λάσπη και πολύ αγάπη
να είναι πιο γερό από κάθε άλλο σπίτι.
Δεν πονώ πια!
Το σπίτι μου είναι εδώ,
κι ας τρέφομαι με όνειρα
και ας μην έχω ρούχα να φορέσω
στις νωπές μου πληγές.
Ποιος άραγε αντέχει να δει
την γύμνια της ψυχής μου πριν με κρίνει;
Πατρίδα μου και σπίτι μου
είναι ο,τι μ αγαπάει
είστε εσείς μαμά και μπαμπά
αυτή η χώρα που οι άνθρωποι της με αγκάλιασαν
όταν εσείς λείπατε..
Έπεσα από πολύ ψηλά
μα σηκώθηκα δυνατότερη,
κι αν χρειαστεί θα πέσω
και από ψηλότερα..
Έχασα πολλά,
μα σκέφτομαι πως υπάρχουν και χειρότερα..
Κι ας έζησα τον εφιάλτη κάθε παιδιού.
Ο,τι χαράζεται στον νου και την ψυχή
ποτέ δεν διαγράφεται.
Μα εγώ έχω πολλά να ζήσω ακόμη!
Έχω πολλά να ονειρευθώ
και πολλούς με αγγελική μελωδία χορούς να χορέψω..
Θα τραγουδώ αέρινα και τρυφερά
για τον πόνο στα παιδιά μου,
να νιώθουν τα πιο πλούσια του κόσμου
που δεν αντίκρισαν τον χάρο..
Που δεν ένιωσαν την καρδιά τους να ματώνει..
